De vrouw in het woud

[p. 118]

De herfst keert weer.

‘'t Getij keert weder dat de kleuren sterven,
duisternis vroeg zinkt om 't ontbladerd huis:
mijn hart vermoeid van zijn veelvuldig zwerven
keert tot zichzelf als tot een kluis.

Ik blik mijn dagen na, die zijn verzonken
bevracht elk met zijn lading hoop en moed;
ik vindt niets meer dan wat asch en wat vonken
waar opsloeg der begeerten gloed.

Als ik mijn handen strek om ze te warmen
kleumende, naar die laatste flikkering
voel ik de kou opkruipen door mijn armen
van wat voor goed, voor goed verging.

Op 't schemerpad dat ik kwam, eve' oplevend
wanneer spijt er zijn felle straal op richt
verbergen als versmaadde bruiden bevend
mijn verzuimde vreugden 't betraand gezicht.

De zoete kussen die nooit openbloeiden
waartoe ik acht'loos mij niet heb gebukt
toen z' in der uren perk geurden en gloeiden;
die ik kon plukken en niet heb geplukt, -

[p. 119]

 

omdat mijn droom-omtogen oogen kenden

 

maar één vreugd, spiegelden maar één gevoel,

 

omdat de krachten van mijn wezen renden

 

alle recht-af naar maar één doel.

 

 

 

Nu voel ik door mijn matte leden klagen

 

den tragen stroom van mijn verkilde bloed

 

dat het den tol betaalt voor 't oude jagen

 

en 't lijf zijn heer met schraler sappen voedt.

 

 

 

En soms in schemer, als de bonte leugen

 

der dingen van hun vale schouders glijdt

 

komt de schoone vrouw met de diepe oogen

 

mij bedroeven met zacht verwijt

 

 

 

dat ik haar, die mijn hart het eerst beminde

 

voor haar driftige zuster lang verstiet;

 

zij is de milde en de zacht-gezinde

 

maar gansch vergeeft zij ontrouw niet.

 

 

 

Ik zie onze ongeboren kind'ren zwermen

 

die wilden leven die 'k niet heb verhoord;

 

ik hoor het doffe en klagelijke kermen

 

van zangen, in mijn ziel versmoord.

[p. 120]

 

En and're die zij baarde zie ik leven

 

schamel, verminkt, die zouden staan volgroeid

 

zoo ik hun onverdeeld had kunnen geven

 

des harten teederheid en onvermoeid.

 

 

 

En toch - of mijn haar dun wordt aan de slapen

 

als aan zijn zoom het windgezweepte woud,

 

of mijn geschonden hart dat graag wil slapen

 

zijn moede vlerken over zich toevouwt,

 

 

 

of mijner liefste en lange droomen falen

 

bitt're asch mengt ook door mijn feest'lijk brood, -

 

ik voel mij vrij en rustig ademhalen,

 

of Leven wenkt, of wenkt de Dood.

 

 

 

Want als de plant, die uitstortte haar zaden

 

of als het zaad dat rijp naar d' aarde glee'

 

heb ik mijn krachten gestort en mijn daden

 

geworpe' in 't veld der vruchtbare idee; -

 

 

 

heb ik vervuld den grooten wil van 't Leven;

 

mijn zaad keert weder, wat kommert mij waar?

 

daarom kan ik het dorre blad zien zweven

 

met stille oogen door het stervend jaar’.