Verzonken grenzen



[pagina 110]
III De moeder van het leven is de dood maar d'offerdood de moeder van het leven dat opwaarts stijgt: zoo wil het de verheven wet ondoorgrondelijk die zich ontbloot in 't worde'. En als die wet menschheid verdroot ging de baan van het menschelijke streven onder in nacht, maar waar ze werd geschreven in daden, bloeide een menschlijk morgenrood. En zeker is dit de opperste glans die w'om het aangezicht des doods zien stralen: stervend, menschheid een weinig opwaarts beuren. En zeker gaan met lachende kadans die zoo sterven in tot uw donkre dalen, wetend hun gaan een blij natuur-gebeuren.