Verzonken grenzen

[p. 109]

II

Wij zien u aan en duizlen van uw pracht.
Nooit is een dood zóó glanzend opgestegen
aan menschen-einders, als gij allerwegen
nu gaat opstijge', o Dood, voor 't mensch-geslacht.

Wat zijt ge blank en zuiver, en wat lacht
een morgen-blijheid in uw trekke' ons tegen;
hoe vast gaan wij die de verwarde wegen
achter ons lieten en d'onzekere nacht.

Hel vóór ons straalt uw luisterrijk gelaat,
niets scheidt ons daarvan als een laatste traagte,
een laatste weifling ons nog van u scheidt.

Wanneer de kracht der liefde in ons opslaat
zullen w'ons werpen met bevende graagte
naar u, die de moeder des levens zijt.