Verzonken grenzen

[p. 100]

II

Dood is gelijk aan diepe kreke' en baaien
die ver in de kusten des levens vreten;
hij is als schemeringen die weg-eten
't licht uit den dag, met stiller handen aaien.

Zijn snelle donkre schaduwschepen praaien
onze vloot, bontbevlagde, op alle breedten,
en in 't huis onzer levens zijn geen reten
waar niet zijn blanke vlokken binnenwaaien.

Hij is aan levens lijf als vastgezogen;
in 't levensvuur brandt hij donkere holen,
in alle wezens werkt hij, hij verteert

de stof des levens, het gedurig pogen;
als niets blijft dan een handvol doffe kolen
zeggen wij: ‘leven is tot dood verkeerd.’