Verzonken grenzen

[p. 97]

XI

Zal de rust van het opperst evenwicht
waarnaar ik heb gezocht zoovele jaren,
waarnaar ik heb gestreefd als naar het ware
het zielsbevrijdend woord streeft het gedicht, -

zal de kristallen rust mij tegenstaren
eenmaal uit haar vergeestelijkt gezicht?
Zal mijn flikkervlam worde' een stadig licht
in de luwte van haar cypressen-blaren?

Ik denk niet, ik vraag niet, zie niet vooruit,
ik weet niet of leven mij uitverkoor
al heb ik mij in levens hand gegeven.

Aandachtig let ik op zijn groot geluid
en stamel heilge namen en voel door
mijn hart heilige huiveringen beven.