Verzonken grenzen

[p. 96]

X

De offerdaad is gelijk een droom schoon
en heeft van den droom 't hooge stille wezen,
zij staat uit eigen krachten opgerezen
en rust in zich en is zichzelf haar loon.

Zij stemt de harten op den zuivren toon
der liefde, zij verdrijft het grauwe vreezen
uit hen, zij zendt door hun nerven en pezen
een golf van moed, zij pantsert ze voor hoon.

Door haar worde' alle stroomen uitgezonden
die d'aarde reinigen van stank en smet
en tot haar keeren alle stroomen weder.

Tusschen den drom der schelle luidgemonde
daden, schijnt z'als een hemeling neergezet;
bove' allen sterk, en toch zoo klaar en teeder.