Verzonken grenzen

[p. 93]

VII

O dat ik van de dagen van mijn leven
één dag omwikkelen met dat weefsel dicht
en vast mocht, - éénmaal voelen mijn gezicht
in de sfeer van die eenheid opgeheven.

Dat ik eenmaal mijn daad als een gedicht
in de wereld zag glanzen stil-verheven,
dat ik mijn droom zag vliegen door het leven
als een ster door 't heelal vliegt, bron van licht!

Ja die dag zou mij opstaan goud-gemond,
mijn ziel zou hem met liederen omkransen,
mijn hart zou voelen dat een wond genas

die bloedde vele jare', een levens-wond:
mijn oogen zouden met de glansen glanzen
waarvan ik in heilige boeken las.