Verzonken grenzen

[p. 92]

VI

Altijd in d'oude tegenheên gevangen!
Het ingekeerde en het ingetogen
zijn, puurt heerlijkheid voor de binnen-oogen
en tilt de ziel boven het kleine, wrange.

Daar bloeit zilvren schoonheid, liefde en meedoogen:
maar gij zijt daar niet, kind van sterk verlangen
en wil, gij met de warm-bebloosde wangen,
o Daad, die ons toch beuren moet omhooge.

Droomen kan de wereld niet opwaarts tillen,
en zijn wij dadig gaat de droom verloren:
dat is de smart, welk water kan haar stillen?

Waar wordt gesponnen het nieuwe gewaad
dat zal omplooien menschheids morgengloren?
Welk wever weeft uw eenheid, droom en daad?