Verzonken grenzen

[p. 91]

V

O hart dat telkens juicht: ‘ik heb gevonden,
ik heb bereikt d'eenheid van droom en daad’
en dan weer kreunt onder een versche wonde
die leve' uw menschelijke zwakheid slaat, -

hart, dat nu weer op droevig rythme gaat,
opnieuw door tweespalt gekerfd en geschonden -
'k zie d'eenheid wél, waaraan ge kunt gezonden
voor altijd, schittren als een licht gelaat.

Ik zie haar bouw van opperst evenwicht,
'k zie in haar oog de tegenstrijdge vragen
tot schoonste harmonieën opgelost; -

maar 'k zie niet of haar stap zich tot u richt
en toch moet g'aan uw lange tweespalt dragen
tot haar genade u daarvan verlost.