Verzonken grenzen

[p. 89]

III

O vreugde-klaarte 'k heb u toch bereikt,
stilte in stormen, rust in zware deining;
ik heb u toch gevonde' in de verschijning
eeuwge kern, die slechts op u zelf gelijkt.

Er is niets kleins meer, nu in de omlijning
van d'eenen wil elk enkel pogen prijkt,
nu aandacht boven d'enkle daad uitreikt
en elke opneemt in stralende verreining.

Strak-glanzend ligt de levensbaan voor mij:
gedaante' en daad gaan in elkander over
als dale' en heuvelen elkaar omgorden.

Diep zingt in 't hart der vrede rijp getij
en elk ding baadt in den glanzenden toover
der eenheid waar het deel van is geworden.