Verzonken grenzen

[p. 88]

II

Ik weet niet of ge maar komt opgerezen
o zedelijken wil, uit maatschaps bloeien,
dan uit dieper oorsprongen óp kwaamt groeien,
oneindig-verre; ik kan uw bron niet lezen.

Maar ik voel van uw heilge kracht het gloeien
de laffe plekken in mijn hart genezen,
ik voel u het beginsel, dat mijn wezen
drijft tegen zware stroomen in te roeien.

Ik voel uit u als uit een haard van vuur
de vonken springen die mijn trage leden
zetten in gloed tot heilig avontuur,

ik voel van alle levenszekerheden
dit zekerst, dat ge zijt van eeuwgen duur
al wisselt uw verschijning met elk heden.