Verzonken grenzen

[p. 86]

Droom en daad

[p. 87]

I

Mijn hart is helder, en een klare kracht
klimt door mijn leden, die ik lang ontbeerde,
en de verrukkingen die ik verleerde
voel ik bevende nad'ren onverwacht.

Geen donkerte heeft over dit licht macht:
de wereldbrand die zooveel vreugd verteerde
staat stil voor deze vreugd die ik begeerde
en zocht zoozeer en vond, zoo sterk en zacht.

De schoonste kracht die door de tijden zwerft
voedt mij: de kracht van het opwaartsche willen
des levens, van den drang die nimmer sterft;

door mijn armzalige menschen-leden trillen
zijn wieke' oneindig, en mijn vaal hart verft
de glorie van zijn purpervlammend willen.