Verzonken grenzen

[p. 82]

IV

Wanneer het enkelleven gaat verglijden
en over het vertrouwd gelaat zich spreidt
als een waas van mysterie, de vreemdheid
die is de voorboô van het groote scheiden,

verschrik dan niet als ging een afgrond open
- omgeeft u niet altijd d'oneindigheid? -
en tracht niet de scheidende ziel te knoopen
in het net van haar eigen eindigheid.

Of zij opstijgt tot hoogere volmaking,
dan wel valt naar wat zij niet kan verstaan:
vernietiging, - tast niet, in 't uur der slaking
haar hoogheid met uw aarde-droefheid aan.