Verzonken grenzen

[p. 81]

III

Zoo vaak bracht zij mij weg wanneer ik ging
en zeker zal zij wachten op mijn komen
zoo ik ontwaken mocht uit deze droomen
en intreên, schuchter, tot een nieuw begin.

Ik kan niet denken hoe dat wezen zal,
een weerzien zonder oogen, zonder zinnen,
maar ik weet dat zielen elkaar beminnen
en erkennen en dat d'onhoorbre val

van haar ziel naar de mijne mij zal geven
de heerlijk-warme, de ontroerde rust
van thuis te zijn, die voor mij werd gebluscht
toen de moeder gleed uit mijn aarde-leven.

Ik weet dat zeker, zoo de dood niet is
vernietiging, maar overgang, aleer
ik verder streve in een wijder sfeer
mijn hart zich laven zal van lang gemis

en voelen 't blij hervinden na de scheiding
en de vertrouwdheid en de koestering
en daarom is voor mij licht-neveling
om het uur van de donkre over-glijding.