Verzonken grenzen

[p. 78]

In het milde licht

[p. 79]

I

Van alle menschen was eene het meeste
van mij en heel verinnigd met mij zelve;
sedert ik haar alléén daaruit kan delven
doofde een gloed om alle levensfeesten;

de geur werd flauwer van der dagen schelven
en zwakker de glans, die rond mensche' en beesten
hing toen ik jong was en mij tot hun leesten
machtig trok. Rondom mij begint te welven

een nieuwe vrijheid. Soms schrikt bij het denken
aan het verzinken in d'oneindigheden
't hart nog terug, wier zin het niet kan lezen.

Maar spoedig voel ik mij weer met rust drenken:
zij is immers daarin al voorgegleden
en nam een stuk mee van mijn eigen wezen.