Verzonken grenzen

[p. 46]

XV

Dit is de zin, dit zijn de wezens-trekken
van de liefde waarin wij ons vereenen
ten strijde om menschheid te maken ééne
gemeenschap, één groot overvloeiend bekken.

Om liefde's vloed den rots te doen bedekken
van haat en nijd met al zijn spitse steenen,
om haar zuivre lach en haar zielvol weenen
langs alle stranden der wereld te wekken.

Dan zal in de menschheid, vol rust, en veilig
voor haten, worden een nieuw hart geboren
als in den lievende een nieuwe lach

ontluikt. En daarom is ons willen heilig
en onze strijd het morgendlijke gloren
door d'eeuwigheden, van een nieuwen dag.