Verzonken grenzen

[p. 43]

XII

De oude wijsheid schuilde in schemerduister,
noemde haar diepste zwaarste levensweten
geheimenis: menschheid mocht dat niet eten
want zij moest liggen blijven aan den kluister

van het geloof. Daarom doofde haar luister
wijsheid in het symbool en deed vergeten
zijn zin; zelden maar steeg door smalle reten
van het wondre geheim een vaag gefluister.

Maar nu is vrij geworde' in barenspijning
dit weten, door de wereld slaan zijn gloeden
hoog uit: ‘God in het universum wordt,

wordt in de Menschheid ook’. Wie het bevroeden
zien vol ontzag in elkanders verschijning
't wonder der levens-stijging uitgestort.