Verzonken grenzen

[p. 42]

XI

Wij die gelooven in den diep in menschen
wordenden God willen met woord en daden
bestrijden d'onophoudlijke ongenade
die telkens doet het godlijke verflensen

in 't menschgeslacht. Wij willen 't groote wenschen
dat nu weg kruipt langs't pad der nood, beladen
met vrees, verlosse', opdat langs nieuwe paden
het stijge, licht, en vrij van lage trensen.

't Hoogre zelf der menschheid lag ingesponnen,
een pop, en door de starre grauwe boeien
kon men niet 't innerlijk geschieden lezen;

nu is na lang-verborge' inwendig groeien
gedaante-wissling ten leste begonnen
die menschheid maakt een vrij-opzwevend wezen.