Verzonken grenzen

[p. 40]

IX

Tot de wereld moeten groeie' onze werken;
kindren der wereld mogen wij niet wezen;
boven haar woeligheid moet uitgerezen
ons hart gedachten bouwe' als hooge kerken.

Aan der liefde lach mogen wij ons sterken
en in haar schoot van onzen pijn genezen;
onverbidlijk haar zuster afgewezen
dient, die ons komt verleide' op bonte vlerken.

Zoo als een oude wijze wilde scheiden
van 't leven, zóó willen wij in zijn volten
omsponnen van lichtenden vrede staan;

‘meer zeegnend dan verliefd’ zullen wij schrijden
over der dagen heuvle' en door de holten
der nachten, sterk door weten, vrij van waan.