Verzonken grenzen

[p. 38]

VII

Niet in de schemerige zuilen-dreven
der tempels worden wij wedergeboren,
wij vluchten niet ver van der menschheid koren
om den God in eenzaamheid te beleven

die oprijst door ons hart. Maar in het leven
gaan wij, gaan om voor hen die willen hooren
in te luiden het morgendlijke gloren
van 't ontstijge' aan blinde noodwendigheden.

En hoe meer wij het goddelijke wekken
in de borst der ontgoddelijkte scharen
des te heller vlamt het op door ons zelven;

zóó vervullen wij in het openbare,
wat eeuwen her bereid werd in het bekken
der stil-schemerende tempel-gewelven.