Verzonken grenzen

[p. 37]

VI

Aan de borst van deze zielvolle warme
gedachte-moeder werpt zich mijn verlangen
en voelt zich binnenhalen en omprangen
door levenssterke koesterende armen.

Wat is dat schoon, wanneer men na het lange
omzwerven thuiskomt, en wordt in erbarmen
en lichtende wijsheid gebed! Hoe zwermen
van mijn ziel uit zegenende gezangen

nu ik weet, dat ik eens gerust zal glijden
den schoot der eeuwigheden in, die wachten
op te nemen 't eeuwige in mijn wezen;

al 't andre zal verzinken in de tijden
maar wat dàt nieuw verwierf in vurig trachten
door alle oneindigheid mijn eigen wezen.