Verzonken grenzen

[p. 33]

II

Toen ik jong was leefde ik aandacht-verzonken
in een stille welige sfeer het zachte
leven der liefde-gedrenkte gedachte
en levens snerpende geluiden klonken

daar niet. Maar het was of mijn sterren blonken
in ijle ruimten en mijn diepst hart smachtte
naar te zien inslaan d'ideale krachten
in 't leven, als hout maakt tot vlammen vonken.

Toen klonk een stem: Zie de gedachte trekken
menschheid omhoog en zie de liefde binden
donkere scharen tot heiligen strijd;
de aarde vloeit reeds over als een bekken
van heerlijk pogen: kom tot ons verblinde
die zoo lang smachtend ver gebleven zijt.