Verzonken grenzen

[p. 31]

Met nieuwe oogen

[p. 32]

I

Open gaan mij nieuwe oneindigheden
en ik zie nieuwe horizonnen zwenken
mij toe: wederom lokt het pad van denken
dat ik beschroomd in mijn jeugd ben geschreden,

toen ik zocht met het bezit van een vrede
verheven boven sterflijk heil te drenken
mijn ziel, zocht naar zekerte die niets krenken
kon, en wijsheid uitgaande boven rede.

Toen dacht ik nog dat men wijsheid kon plukken
gelijk een stalactiet aan de gewelven
van den tijd, buiten ons voor ons gegroeid;

sinds leerde ik dat men haar niet af kan rukken
van vreemden grond, daar zij rijpt in ons zelven,
kern waar 't beleven langzaam toe vergloeit.