Verzonken grenzen

[p. 21]

XV

Waaruit wellen de diepe zekerheden
die in deze smarten-doorkloofde dagen
stijgen naar mijn hart en het omhoog dragen
tot een sfeer van zegevierenden vrede?

Is het de drang maar, die door menschenleden
in lente zwelt, zooals hij na den tragen
winterwachttijd in struiken en in hagen
rumoert? Voert die het hart zoo machtig mede?

Of wel zijt gij het, goddelijke vonk
van een kracht wezens- andere dan de krachten
die, blinde drang, werken in de natuur?

Ik weet niet, maar ik weet dat mijn ziel blonk
sinds jaar en dag niet in zóó hoog verwachten
als in dit donkre tranenrijke uur.