Verzonken grenzen

[p. 20]

XIV

Wij die liefde maar kenne' als troost in treuring,
vlucht uit d'eenzaamheden waar 't hart van lijdt,
als balsem over de wonde verscheuring
met bevende vingeren heengespreid, -

wat weten wij van de purperen kleuring
eener Liefde ongerept door smart en strijd
die hóóg zal heffe' in goddelijke beuring
levens vreugde tot levens zaligheid?

O Troosteresse als die g'ons verschijnt
met uw oneindig-mild blikkende oogen,
hoe zult ge laatren schijnen arm van bloed,

die duike' in u als in het licht-omlijnd
extatisch wereldhart, dat hen gezogen
houdt aan zijn purperdiepen vlammengloed!