Verzonken grenzen



[pagina 19]
XIII Te denken dat het hongeren van allen, dat aller lijden, 't onverzadigd zijn der harten, zal verdwijne' in een festijn van Liefde, als de grenzen zijn gevallen die scheiden mensch van mensch, de donkre wallen die maken het veld der Liefde zoo klein; te denken dat overvloedig haar wijn zal laven d'oneindige mensch-getallen! Een wereld komt, waarin de zielen stralen elkander toe hoop, zachtheid, milden dauw des levens, en doet dood de leegte gapen - drom van zielen zich haast om neer te dalen tot die verschrikking, opdat ook in rouw elk hart altijd liefde-gebed zal slapen.