Verzonken grenzen

[p. 18]

XII

Wij onvolkomen aarde-kindren wonen
elk zoo gescheiden, als in enge kluis
gevange' elk in zijn eigen levens-zone
waarin de liefde brandt met dof gesuis,

een lage vlam. Maar eens zal sterke schoone
drang brijzelen die scheidingen tot gruis
en al die vlammen zulle', een zee van tonen,
een gloed van licht, stijgen door 't wereldhuis.

O als openspringe' al geslotenheden
en alle liefdesvlamme' elkaar doordringen
en alle harte' in Liefdes volheid baden, -

o 't vlammensuizen en het vlammenzingen
dat dan begint, d' oneindge heerlijkheden,
die elk zullen geworde' uit haar genade!