Verzonken grenzen

[p. 17]

XI

Maar als we vol rijke wellingen leven
hoe zouden wij dan op't zelf kunnen teren?
In ons gaat open oneindig begeeren
naar lieven schoone geschenken te geven

van onze Liefde. O die honger doet evenveel
pijn als d'andre, naar in lauwe meren
van liefde te verzinke', en hoeveel keeren
is ook hij gansch onbevredigd gebleven;

't verlangen ongestild, om met de waatren
zoet wellende uit ons, te verkwikken zielen
die zelven dorstig naar Liefde overbuigen.

O wat zal 't droef verspillen en vernielen
der Liefde, bij de gelukkige laatren
van onzen machtloos-kranken zin getuigen.