Verzonken grenzen

[p. 16]

X

Wanneer dagen een zwoegen zijn langs kale
rotshellingen of gloeiend-heete stranden,
omdat d'inwendige welle' een wijl verzanden,
dan hunk'ren wij naar der Liefde uitstralen

het meest. Naar warm-vertrouwden greep van handen
hunkeren wij, naar de zacht-muzikale
stembuigingen, waar onder rijze' of dalen
de lampen der liefde gestaag in brandden;

naar d'oogen die wij wiste' altijd in zachte
oplettendheid en rustigklaar vertrouwen
ons volgend in den dadenrijken dag;

en naar het hart, het hart dat in de rauwe
branding des levens altijd lag te wachten,
een baai van vrede, ons altijd open lag.