Verzonken grenzen

[p. 15]

IX

Honger naar wat de ziel nooit heeft bezeten
is pijn, en andre pijn het honger-lijden
naar wat zij heeft bezete' in 't lichte blijde
weleer en verloor en niet kan vergeten.

O fel zijn van dezen honger de beten,
er leeft wel geen één mensch op onze wijde
aarde die hem niet kent, die niet bij tijden
heeft onderdrukt smartlijk-vragende kreten.

Hij maakt de wereld vol gapinge' en scheuren;
het angstig hart zoekt als op bare zee
naar het hart waar het altijd neer kon strijken;

zoekt, vindt niet, fladdert, poogt zich op te beuren,
worstelt om een vast steunpunt te bereiken
en verzinkt moede in het groote wee.