Verzonken grenzen

[p. 12]

VI

Sedert mijn hart ontving de laatste wijding
der smart, ginge' in het binnen-eigen open
nieuwe verten van voorgevoelend hopen
en de ziel zette zich uit in verwijding.

Ook staat tusschen Leven en Dood de scheiding
niet meer zoo star en flauwe stralen loopen
over en weer, die aan de starheid slopen;
overal begint stuwing en verglijding.

Onuitsprekelijk-zoete zielslevingen
heffen zich hoopvol uit den donkren schoot
van 't onbewuste waar zij sluimrend wachtten,

vinden geen andre woorden nog van zachte
ontwaking dan dit prevelende zingen
‘Liefde is sterker, sterker dan de Dood’.