Verzonken grenzen

[p. 11]

V

Wanneer de lieve stem en hande' en oogen
met al hun kracht van weldoen zijn verdwenen
voor altijd, en het eerste eenzame weenen
gestild is, en d' onrust der smart vervlogen,

en de treurende rein en ingetogen
langen tijd leeft in aandachtig vereenen
met het pure beeld der verzonken eene
tot hij het gansch in zich heeft opgezogen, -

dan voelt hij allengs hoe door al zijn zinnen
de kracht opstaat van het geliefde wezen
en zich door hen gelijk een gloed uitspreidt,

tot door het wonder der Liefde verrezen
hij onvervreemdbaar-diep bezit van binnen
de gezegende tegenwoordigheid.