Verworvenheden

[p. 44]

XXV De droom

Opnieuw kwamen de dagen grauw omwonden
met grauwe sluiers. Dof zwegen hun oogen
mij aan. Ik voelde mij bedrogen
om de vreugd die de stemmen toch verkondden.

Toen op een nacht nam de droom mij mee
op lichte geruischlooze wieken;
in mij en om mij begon muzieken;
het grauwe floers verglee - verglee.

Ik was weer samen in de open sfeer
van Liefde en van Moed met haar profeten;
de kracht van het glanzende weten
bezat mij weer.

't Was niet der woorden armen zin:
zij gingen alreeds in mij onder;
het was het oude nieuwe wonder
van de bron die opwelt diep binnen-in

en maakt rondom zich sfeer van dingen
klaar als kristal en zacht als veerend mos.
Een stem raakte verruklijk los,
bleef heel den dag in mij nazingen.