Verworvenheden

[p. 42]

XXIII

Zal 'k opnieuw afscheid moeten neme’ en scheiden
van hen, waar 'k een eindweegs mee ben gegaan,
en weer in d'eenzaamheid het uur verbeiden
der verlossing, als ik eens heb gedaan?

‘Gij kind, nimmer keeren dezelfde dingen
terug; - 't wezen dat was bestaat niet meer:
de eenzaamheden zijn vol fluisterzingen;
't uur dat ge beidt daald’ al onhoorbaar neer...

De sleutel die ervaring gistren smeedde
past op de vraag van heden nooit geheel;
telkens raakt tusschen nieuwe omstandigheden
de mensch bekneld, die grijpen naar zijn keel

en altijd moet de geest opnieuw volvoeren
de verlossende daad, in pijn en strijd;
maar andre armen zijn 't, die hem omsnoeren
en anders klinkt het woord, dat hem bevrijdt.’