Verworvenheden

[p. 38]

XIX

Omhuld van nev'len lagen de landouwen;
de bosschen had een sluier stil omspreid
en uit die stilte steeg een blind vertrouwen
in het weerkeeren van de vruchtbaarheid.

De regen viel; zijn zacht-egale suizen
vulde de wereld en zijn spinsel hing
aan verre kimmen. In hun stille kluizen
werkten de geesten van de opstanding.

O milde lucht en gezegende regen
en moederlijke schoot die baren gaat
der aarde... o Beeld van ieder groot bewegen
dat uit stille verzonkenheid ontstaat!

Door u zijn de verstarringen geweken
en werd weer vloeibaar wat gestolten was;
in verre velden murm'len kleine beken
en een groen waas doortrekt het vale gras.

O zoete hoop die oud is als het leven
en al zijn schepselen te zamen bindt, -
gij kunt de moede harten niet begeven,
gij moeder van vertrouwen, groot en blind.