Verworvenheden

[p. 37]

XVIII

De wind liep uit den noord weer naar het westen;
de hard-bevroren grond werd week en zacht;
het hout, waar hangen de verlaten nesten
droomt van voorbije en toekomstige pracht.

Tegen den avond rolt over de landen
de nevel uit zijn zwijgende gordijn,
maar achter de vensters der huizen branden
de laatste lichtjes van het kerstfestijn.

Tusschen hoop en herinn'ring in, gelaten
schrijdt het jaar zachtjes naar den goeden dood,
van al het minnen en van al het haten
dat woelde eens, wild-dooreen, in zijnen schoot.