Verworvenheden

[p. 36]

XVII De verworvenheid

De parelende tinten van den morgen,
de teere glans waarmee de dag begint,
zij keeren weder, voor hem zelf verborgen,
in 't smachtend droomen van het zuiv're kind.

Dav'ring van lichtbazuinen, zij die doet
de gouden pijlers van den middag trillen,
keert weder in den drang die aan komt rillen,
door 't ongeduldig dadendorstig bloed.

Dit alles is groei en is het zich strekken
van levenskrachten, dat van zelf geschiedt:
morgenklaarte en middagbrand verwekken
van zelf in 't hart een toon, een wijze, een lied.

Maar zooals na bewogen dag de avond
die over 't land sereene glanzen spreidt,
zoo is de lichtende gelatenheid
van 't hart, dat werd geschonden en gehavend.

Niet de stuwing der blinde levenskrachten
maken zijn laten vrede schoon en sterk:
in strijd en pijn volbracht de geest zijn werk,
herschiep 't wilde-duistre tot 't pure-zachte.