Verworvenheden

[p. 34]

XVI De afgezant

Als uit een nevel scheen hij aangedreven
en was zelf als een nevel grijs,
toen ik hem vond zittend in avondschemer
bij mijn haardvuur. Mild leek hij en wijs,

niet blij en ook niet droef maar gelaten.
Een zweem van een glimlach plooide zijn mond
toen hij zei: ‘nu zal ik u niet meer verlaten
tot de Meester zelf verschijnt, die mij zond.’

‘Wie is uw meester,’ vroeg 'k. De naam verstierf
onhoorbaar maar ik zag zijn grijze lippen
't woord vormen dat zij niet lieten ontglippen
en 'k voelde hoe mijn blik van hem wegzwierf

naar een groot're dan hij. Zacht vroeg 'k: ‘Wanneer
komt de meester?’ - Ik zag zijn handen maken
het gebaar dat beteekent: ‘deze zaken
zijn mij niet bekend’. Toen was alles weer

'lijk het geweest was, enkel dacht ik dat
zoo hij in één ding mij wilde inwijden,
ik in vrede den hoogen Meester beiden
zou die hem zond. En daarom bad

[p. 35]

 

ik tot hem: ‘vriend, zoo ge mijn vriend wilt wezen,

 

zeg mij dan dit eene, o zeg mij:

 

wat kan ik doen om hem te wachten, vrij

 

van angst en te zien nad'ren zonder vreezen?

 

 

 

Vele', als zij denken dat hij komen gaat,

 

sluiten hun oogen en stoppen hun ooren

 

stijf dicht om zijn vleugelslag niet te hooren,

 

maar ik zou willen wachten, het gelaat

 

 

 

hem toegewend, kalm gelijk dat betaamt,

 

vol eerbied en vol schroom en vol vertrouwen.’

 

Toen sloeg 'k mijn blik neer en hoorde beschaamd

 

zijn effen stem deze waarheid m’ ontvouwen:

 

 

 

‘Zuiver uw huis van alle ijdelheden;

 

wat ijdel is kan voor hem niet bestaan;

 

laat een hooge wind door uw kam'ren gaan

 

en ge zult hem zien naderen in vrede.’