Verworvenheden

[p. 32]

XV De vreemdeling

Toen de zon aan den hemel mijner dagen
begon te zinken, zag ik op een morgen
in mijn tuin een stillen vreemdling staan;
ik zag hem overbuigen naar mijn rozen,
ik zag zijn blik vol onbegrepen dreiging
peinzend van d'eene naar de andre gaan...

Toen plotsling, - ach, ik kon zijn arm niet grijpen
bukte hij, rukte d'eene, zoete, geurge,
van haren stengel af, borg in de wijde
plooien die van zijn donker-ruischend kleed.
Haar zachte gloed en al haar lieflijkheden
gingen verloren mij, voor goed verloren,
armer werden de dage’ aan vreugde en liefde:
ik weende en mijn tranen waren heet.

Maar toen in tranen 't zwaarste was versmolten
der smart, hief ik mijn oogen weer naar 't leven
en zie, nog stond hij naast mij, mild en rustig.
Mijn blik gleed langs zijn uitgestrekte hand,
wijzend naar verte’ en toen ik volgde 't zwijgend
gebaar, zag ik, wat mijn smart had vergeten,
aan gene zijde van mijn kleine tuintje
lag wachtend-hunkrend een oneindig land.

Sinds dien dag is hij niet meer van mijn zijde
geweke’; aldoor beseft mijn hart de dreiging
van zijnen onverbiddelijken wil...
'K weet: eens zal hij de laatste van mijn rozen,
de warm-gloeiende, oneindig-geliefde,
afrukke’ en ook haar in zijn kleed versteken -
uit noodzaak zal hij 't, niet uit wreeden gril.

[p. 33]

 

Maar wanneer mijn blik opziet naar zijn dreiging,

 

ziet hoe zijn hand weer naar de groote verten

 

wijst, naar de wachtende oneind'ge verten,

 

van hard en steeklig onkruid overgroeid, -

 

dan weet ik dat hij wil dat ik zal treden

 

uit de beslotenheid van 't eigen tuintje en

 

mijn hart wijde’ aan wat is voor d'eeuwigheden

 

en niet aan wat enkel verganklijk bloeit.

 

 

 

Vaak doe ik naar zijn wil: ik treed naar buiten

 

en help de velen, die ontginnen helpen

 

het wachtend land, 't wijde dat eens zal dragen

 

der bloemen schoonheid en het voedzaam graan.

 

Maar dan trekt mij opnieuw 't oude getoover

 

terug naar d'eigen hof; verteederd buig ik

 

over de meest-geliefde mijner roze’ en

 

d'oude wonde vangt weer te bloeden aan.

 

 

 

En toch hoop ik altijd nog te bereiken,

 

dit hoogste wat een sterv'ling te bereiken

 

gegeven is, dit, dat ik van mijn rozen

 

opziende naar hem, onbekommerd leef -

 

en allengs nader ik tot dit bereiken,

 

dat in één zegening het eigen tuintje en

 

d'oneind'ge landouw omvattend daarbuiten,

 

'k m'aan Dood en Leven rustig overgeef.