Verworvenheden

[p. 27]

Beelden en stemmen

[p. 28]

XIII Vóór den avond

De zon is al véél gezonken;
de dagtaak voor driekwart volbracht;
in haar blauw-en-purpren spelonken
rees op reeds, onhoorbaar, de nacht.

De arm van den zaaier wordt moede;
zijn oog zoekt den zonnebal:
‘o nacht, gij welkome, goede; -
uw stilte nadert al.’

Maar nog heeft de zon niet verslonden
't ruim boven der heuv'len rand
en de voren staan open als monden
in het wijd-doorploegde land.

‘Zwijg stil, o zwijg stil, mijn verlangen:
't is te vroeg nog’ - zijn hand woelt door 't zaad
‘tot de nachtvanen d'aarde omhangen
blijf ik gebonde’ aan de daad’.