Verworvenheden

[p. 26]

XII

Nu wijkt het diepe, donkre zielsverdriet;
niet uit de dingen, uit de wereld niet:
zij ligge’ in duister smartelijk-verward
maar wit in luister ontbloeit verjongd het hart.

Op vreemde gronden graasde ik langen tijd;
uit vreemde kelken dronk ik bitterheid.
Gebanne’ uit eigen hof, van eigen erf,
twijflend ‘zal ik ze weerzien eer ik sterf?’

Maar altijd zocht ik, worstelde om weer
te vinden 't eig'ne, om dat ééne zeer
vertrouwde herwinnend, na langen dool,
toch de vrucht te behoude’ in levens school

gerijpt. Nu ten leste wordt mij verleend
deze genade. In mij wordt vereend
wat was gescheiden: 't eig'ne en wat ik vond
buiten mij, worden tot één vasten grond.