Verworvenheden

[p. 24]

XI

Het duister heeft zijn wal rond mij gerezen
beveiligend. Met moederlijke hand
strijkt stilte langs mijn ooge’. Als tot zijn land
de zwerver keert, keer ik in tot mijn wezen.

Wat heb ik veel geofferd aan de daden?
Hoe ontzwierf ik mij zelve’ op verre tochten,
hoe bitter en hoe lang heb ik gevochten
tegen mijn diepste zijn, hoe vaak 't verraden.

Nu moet ik worstlen om 't weer te verwerven;
ik vervreemdde zeer van mijn eigen veste.
Vogels vinden, weerkeerend, d'oude nesten
van zelf, maar den mensch is gevaarlijk 't zwerven

ver van zijn hart. Toch brandt een vreugdevonk
in mij, klein lichtje achter zwarte hagen, -
een lichtje van vreugd brandt in mij gestage
om ééne zekerheid, die 't jaar mij schonk...

Ik heb den duisteren en harden waan
gelijk een keten achter mij gelaten
en als een kind gaat door de morgenstraten,
ga ik, met lichte kleeren aangedaan.

[p. 25]

 

Deemoed, zij die ik van mij had geweze’ in

 

mijn lange donkere hoovaardigheid, -

 

ik heb haar weer, 'k ben van den waan genezen

 

die loochent, o Leven, dat gij mysterie zijt.

 

 

 

Zooals een reeks breedvleug'lige akkoorden

 

waaraan te grond ligt onbekende schaal, -

 

of zoo, als de moeizaam-gespelde woorden

 

van een grootsch dichtwerk in een vreemde taal, -

 

 

 

zóó zijt g’ o Leven. Soms voelen wij stijgen

 

in ons, van heerlijk geheim het vermoeden,

 

dan zinkt alles weer weg als watervloeden

 

en wij blijven alleen met uw groot zwijgen.