Vernieuwingen

[p. 63]

LIII

Ik zie hen... Ze zijn namenloos en zijn
ontelbaar als de korrels onzer stranden...
Zij komen daaglijks, met hun mag're handen
en hun zwaar hart, vol onwil en vol pijn, -

zij kome' om dáár te worden opgesloten
waar de hamer ze beukt, die hun verlangen,
hun kracht, hun liefde, plet; - ze plet tot stangen
van goud en macht voor de nieuwe despoten.

Opgesloten diep in den schoot der aarde,
waar de dood al het levende bedreigt,
of in de kracht-doorstroomde ruimten waar de
adem der hartlooze machine hijgt; -
het fijne slanke werktuig, waar de geest
in voer, die eens van den mensch is geweest.