Vernieuwingen

[p. 47]

XXXVII

Gezegend was dien zomer de natuur, -
de velden en de schoongewasschen luchten,
de glansgedrenkte wolken die hun vluchten
uitstrekten ver in 't eindeloos azuur.

En aldoor ging in mij dit denken om,
wat ik nog doen kon, opdat op dees schoone
en rijke aarde, menschen zouden wonen
goed en gelukkig. Ik zag hunnen drom

zoeken den weg naar geluk en dien missen
veel malen; 'k hoorde kreunen lijdenden,
ik zag zich verdichten de duisternis en

donk're nacht heerschen. Maar toen brak het licht
weer door; stemmen van zich-verblijdenden
hoorde ik; glans viel op mij van hun gezicht.