Vernieuwingen

[p. 41]

XXXI

Die ander heeft ons ingesponnen in 't
weefsel zijner wereld; zijn atmosfeer
omringt ons; met elke ademtocht dringt weer
iets van hem binnen, als een eindloos lint

ontrolt het zich in ons. Naar zijn toon stemmen
we ongemerkt ons eigen instrument;
aan zijn klankkleur raakte ons oor gewend
en buiten werking stelden w'onze remmen.

'k Vrees dat we nog zingen menige wijze
die afkomstig is uit dier andren land,
maar z'in onnoozelheid als d'onze prijzen.

Het oude en 't nieuwe zijn vaak verwant;
de vijand vermomt zich, schijnt vriend te wezen
en wordt door ons zwak hart niet afgewezen.