Vernieuwingen

[p. 40]

XXX

Wij zijn schuldig voor u en schuldig voor
onze eigen diepste zuiverste gedachten;
voor den wil waar wij al 't heil van verwachte' en
die zijn stralende kracht in ons verloor.

Schuldig zijn w' omdat we hebben vermorst
den tijd en geen acht sloegen op uw kreten
en het schuldigst omdat wij zelven eten
van 't brood dat uit uw hartzeer wordt gedorscht.

Wij zijn gevangen in een net van schuld
en ingesponnen in een web van schande...
We spart'len... maar w' eten dat schand'lijk brood...

De tijd rijpt... Haast ten einde is uw geduld;
wraakgedachten diep in uw oogen branden...
O was ons hart maar vrij, ons hart maar groot.