Vernieuwingen

[p. 42]

XXXII

De vijand woont ook in ons hart, beminden,
wij moeten hem daar eiken dag verslaan,
want hij herstelt zich eiken dag; wij vinden
hem weer op ons pad en zullen tot aan

onzen dood hem daar vinden. Immers hij
is met ons eigen wezen saamgeweven;
zijn gif dringt binnen ons zuiverste streven
en velen denken, één zijn hij en wij

en hem geheel uitdrijven ware sterven.
O gij allen die dorst naar goud en macht
beheerscht; - ziet gij niet, hoe zielen verderven

wanneer in hen woedt deze blinde kracht?
Moet menschheid eeuwig d' oude dwaling erven
en eeuwig tasten in de oude nacht?