Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 88]

De mannen van 1903

Makkers hebt ge vergeten
Hoe in die dagen wij stonden
Door eenparigen wil
En juichend verwachten verbonden,

Hoe wij riepen met groote stem
Tot de slapende velen,
Tot de duizenden die nog sliepen,
‘Ontwaakt’, ‘Ontwaakt tock’ riepen,
Riepen met gespannen kelen?

Zwart en doods lagen de velden,
De wateren waren dicht,
Maar opeens, of een adem van lente
Streek over de hemeltente,
Schoot de grauwe dag vol licht.

Niet voor onszelven vlogen
We overeind tot den strijd,
Maar om makkers te helpen
- die gesard waren en bedrogen -
Door de solidariteit!

De goede, de sterke, de zachte,
Die man en vrouw en kind
In lichte, dappre gedachten
En stralenden moed verbindt.

[p. 89]

 

Ge hebt het toch niet vergeten,

 

Jonge makkers van nu,

 

Hoe de heeren, hoogmoedig, vermeten,

 

Tam werden, als gingen ze eten

 

Uit de hand, hun ademen luw.

 

 

 

Kinderen, uw moeders streden

 

Als leeuwinnen aan onze zij,

 

Weken niet voor het laffe dreigen

 

Toen de heere', om hun zin te krijgen,

 

Ons uitzetten de woning. Zij

 

 

 

Spraken rustig, vastberaden:

 

‘Geeft niet toe! Weerstaat den druk!’

 

Als van schip in nood de bemanning,

 

Voelden zij de geweldige spanning,

 

Een nieuw, onbekend geluk.

 

 

 

't Geluk, voor elkander te strijden

 

Voor 't gezamenlijke doel.

 

Zich hierin verlieze' en hervinden,

 

't Hooren in 't gebrul der winden,

 

Het zien in der golven gewoel.

 

 

 

O, ik weet, het was alles kortstondig.

 

Onze ster verschoot en het licht,

 

Dat we dachten te zijn uw blinken,

 

Dageraad, we zagen 't verzinke' en

 

De wereld viel weer dicht.

 

 

[p. 90]

 

O, als men in rustig vertrouwen

 

Saam blijft na de nederlaag,

 

Dan is nog zoet in het bittre.

 

Samen gaat men weer opbouwen

 

Zonder gesteun en geklaag.

 

 

 

Maar zóó was het niet: felle veete

 

Brak uit, tusschen wie gestaan

 

Hadden, schalmen van éénen keten...

 

De wond is niet dicht meer gegaan.

 

 

 

O, laat ons dit eindlijk vergeten

 

En weer staan, samen opgericht

 

Als toen wij tesamen stonden

 

Allen in één wil verbonden,

 

Dan bloeit weer open het licht.

 

 

 

Allen samen verbonden

 

Werkers van hand en brein!

 

Wij hebben genoeg geleden,

 

Wij hunkren àllen naar vrede...

 

Laat hij ònze vrede zijn!

 

 

 

Ter herdenking van de Spoorwegstaking van 31 Januari 1903