Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 91]

Buchenwalde

De hooge kruinen wieglen in het luw'
En stille weder, die de rauwe winden
Hebbe' in den winter heen en weer geschud.
Het kamp lag aan den noordkant onbeschut.
In de nacht bulderde de storm met blinde
Woede tegen de wanden, even ruw

Als de stemmen van de soldaten
Die bewaakten het koncentratiekamp.
Mannen waren daar saam uit vele landen,
Weggehaald in de nacht van vrouw en kind.
Hartzeer vrat in hun harten groote gaten,
Al doffer brandde in die harten de lamp
Der hoop, tot zij ten slotte stierf en blind
Tastten naar steun hunne ontvleesde handen

De honger woelde door hun ingewanden,
De koude teisterde hun zwak lichaam:
Elken dag zwakker dan den dag te voren
Stonden z'op, werden tot het werk gedreve' en
Des avonds opgesloten allen saam.
Aan de klank hunner stemmen kon men hooren,
Hoe aldoor losser werden d'oude banden
Die hen nog bonden aan het vroegre leven.

Hoe velen stierven daar? Men zal 't nooit weten.
Elken dag en elk uur haast trad de dood
Een van de sombere barakken binnen.
Zij die hij mee wenkte werden bevrijd

[p. 92]

 

En mockten alle leed en pijn vergeten:

 

O zoete vrede der vergetelheid,

 

Op een gelaat, wit als het witste linnen,

 

Dat lag, beschenen door het avondrood.

 

 

 

Leefden die duizenden dan gansch verlaten?

 

En stierven zoo, verlaten en alleen,

 

Maar heeft God dan de wereld niet geschapen,

 

Niet liefde en trouw in 't menschelijk hart gezaaid?

 

Een engel zweefde door de zwarte straten

 

En waar hij kwam, was het alsof een steen

 

Werd weggewenteld en men kon weer slapen.

 

 

 

Men kon weer denke' aan vrouw' en kind, men wist

 

Weer waarom men hier allen was gekomen,

 

En waartoe het diende om hier te zijn.

 

Boven de ellende uit, boven de pijn

 

Voelde men weer ket sterke weten stroomen:

 

‘Wij moesten, wij hebben ons niet vergist.’

 

 

 

Het kamp is leeg. De donkere barakken

 

Liggen verlaten in het bezonde land.

 

In 't hospitaal wachten nog d'al te zwakken,

 

Om te worden vervoerd naar 't moederland.

 

Men hoort ze met de zusters schertse' en praten

 

Of luistren naar wat d'engelsche soldaten

 

Vertellen van 't groot overwinningsfeest.

 

 

[p. 93]

 

Het schijnt alles een booze droom geweest,

 

Die met schriftteekenen van vuur en bloed

 

In 't hart der menschheid werd geschreven,

 

Maar lang zal ‘Buchenwalde’ in haar leven

 

Als een symbool van duivelsch haten

 

En van ontembren geestesmoed.