Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 57]

Holland
(Drie sonnetten)

Holland, de golven en de wilde winden

droegen omhoog u in hun wisselspel;

zij voedden u als de minnaar zijn beminde;

wisten uw zwakste plek altijd te vinden,
knaagden aan u, rukten soms brokken af:
de zee, zij was uw wieg en ook uw graf,
de sterke vijand en de welgezinde.

Tweemaal werd ge beproefd door bloed en ijzer.

De eerste maal ging u een held vooraan:

op de lippen gebed voor u, stierf hij.

De tweede, edel driemanschap wees de baan
uw wil. Holland! wordt vroeder, milder, wijzer,
en maak uit eigen kracht u zelven vrij.

II

In Brabant tusschen roggevelden, weiden

en boschjes staat klooster uit ouden tijd;

de dorpsklok maant, roept samen, meet den tijd.

Er omheen ligt de uitgebloeide heide.

Daar is het graf van argeloos verblijden,
welft zich de poort naar innerlijken strijd,
dien wij in die donkere intensiteit
niet kenden; wordt de stervling een gewijde

door de beproeving van den offerdood.

[p. 58]

 

En wij? Onze bedrukte harten zweven

 

rondom dien hoogen bouw, zoo grijs en kil.

 

Wij denken aan hen in het avondrood

 

en in den grauwen daagraad, hoe zij leven

 

en sterven; valen morgen vindt ons stil.

III

Zij leefden tusschen ons, gewone menschen;

gingen hun doening na, kusten hun kind,

een vriend stierf hun, een vrouw heeft hen bemind;

zij hadden groote plannen, kleine wenschen

als wij, tot op een dag een hooge wind
aanvloog, hen opnam en uit deze sferen
van donker, aarde-gebonden begeeren
ontvoerde, en liet, daar waar men niets meer vindt

van dit alles. - Met gedachte' als gebeden

zullen laatren, als tot gewijden grond

naar ginds, waar zwaren offerdood zij leden

gaan, en als gisteren voor hen opstond,
zullen naar daaglijksch werk zij wederkeeren
gereinigd van zelfzuchtig klein begeeren.

October 1942